Poezi per Mergimtaret

Jetoj n? m?rgim
n? k?t? vend? t? huaj
jetoj si nj? zog shtegtar
gjithmon? shqiptar
i k?till? gjithher? do t`mbes
shqiptar kam lindur
I k?till do t? vdes.

MËRGIMTARI

Nat? i ?sht? b?r? jeta larg Atdheut
I vuajtur, i rraskapitur
n? sofr?n e mallit ndan bu?n e pik?llimit
pa familje, pa prind?r, pa atdhe
deri kur? do t? haj? vet?veten
syt? e tij dy burime t? shterrura
lum? i dhembjes gurgullon damar?ve t? tij
dhe prap? i fort? q?nd?ron

Vendlindja ju prêt
si foleja zogun shtegtar
kthehuni t? gjith?
kudo q? jeni m?rgimtar

Ju presin n?nat
tek pragu i sht?pis
askund s`ka vend m? t? mir?
se toka e Arb?ris

Jet? pa jet?
pa kuptim, pa em?r
i n?n?muar, pa zem?r.

Buka s`?sht? si buka
as uji si uj?
e r?nd? ?sht? jeta
n? dhe t? huaj.

Mbr?mjet vijn? t? zymta
malli shperthen vullkan
gjumi merr arratin? syri lotin s`e mban.

K?tu jam? nj? askush
digjem
si nj? urn? n? prush.

Vet?m nj? vendlindje
jeta ka kuptim
kthehet emri im.

Evropa der? e hapur
der? e mbyllur
hyn? e dalin njer?z
nga t? gjitha vendet
k?rkojn? azil jete
t? drejt?n p?r t? jetuar.

K?tu kan? ardhur
shum? bashkatdhetar? t? mi
nuk k?rkojn? shum?:
pak buk?, pak uj?, pak aj?r
dhe pak liri
secili d?shiron t? jetoj? si njeri
aspak m? shum

Ka dit?
po s`ka diell.

Nata e dita
kan? nj? em?r.

T? gjith? q? jeton? k?tu
banojn? n? sht?pin? e nat

Kur kam lindur
ku jetoj
ku punoj
larg vendlindjes
n? vendin e quajtur m?rgim.

K?tu s`kam gjuh?
s`kam tradit? as kultur?
a thua ?far? jam? k?tu
k?tu q? jam nj? hi??!

Q?nd?roj vertikalisht
kurr? s`ma b?ri kush me gisht
m?rgimtar m? thon?
n? tok? t? huaj
ashtu si guri i Atdheut
as fjala ime s`mund t? luaj?
liti kurr? nk m? tradhtoi
nj? lum? malli v?rshon
e kurr? nuk m? lig?shtoi
shpesh ia them k?ng?s
njeeriu m? i forte se guri
k?shtu kan? th?n?
(dhe paskan pasur t? drejt?)
e ka burri
nj? jet? e t?r? n? Perendim
bie e zgjohem me vendin tim

Vepra q? kisha filluar
ngeli e pap?runduar

T? gjith? metaforat
m? vijn? t? nj?jta
si dit?t n? m?rgim

E torturoj veten
duke k?rkuar nj? varg
q? s`i ngjan tjetrit

i marr? jam?
?far? mund t? gjesh n? shkret?tir?
p?rve? r?r?s!

MERGIMTARET

U nisen me zemer brengosur,
Mjerimi s'durohet n' atdhe!
Etur nga epshe t' pasosur,
Remojne nje jete te re.

Deshirat e egra krenare,
S' ia shuan, tufani, veriu,
Mjerimet ne token amtare,
Pervojtur, durohen gjetiu.

Po ecen ani e mergimit,
Ne detin pa kry, e pafund,
Kur zgjohet ne ore t'agimit,
Atdheun s'e shohin kerkund.

Sa shpresa gjat' udhes se fshehte,
Kur nisem mergimin e ri:
Nga ecja qe duket e lehte,
Te ndizet dhe zjarri ne gji.

Andej n'ato vise te reja,
Me djersen qe derdhet rreke,
Do ngrihet e qeshur foleja,
Do nisetnje jete e re.

Por jeta nuk eshte e lehte,
Andej n' ato vise mergimi;
Sa brenga gjat' udhes se fshehte!
Sa dhimbje kur zgjohet kujtimi.

Por punen e nisen pa lodhje,
Dhe djersa iu derdhe rreke;
E gjeten pushimin dhe ?lodhje,
Ne endrrat e jetes se re.

Andej - edhe val' e mjerimit,
Durohet me heshtje ne zemer;
Se neser fole e pushimit.
Do ngrihet nder brigje pa emer.

Dhe e ngriten nder vise merguar,
Me djersen e punes krenare;
Dhe ndezen nje vater te shuar,
Larg vatres se dashur amtare.

Por oh! sa i rende mergimi,
Se malli ka zjarrin ne vete,
Se idhur rizgjohet kujtimi,
Per vatren qe mbeti e shkrete.

Prej vendlindjes u largove,
more udhet e gjata!
Kurre nuk u gezove,
as nga dita e as nga nata!

Si skllav ty te trajtuan,
kudo qe ti jetove!
C'do te drejte ta mohuan,
por prape ti rezistove!

Emigrant emrin e pate,
ne toke te huaj ku ishe!
Rehat s'bere as ne gjume nate,
se mendjen ne vendlindje e kishe!

Ne atdhe me mall te prisnin,
nena jote dhe babai!
Me sy donin te te shihnin,
motra e vogel dhe vellai!

Ne atdhe te prisnin shoket,
dhe shoqet qe pate lene!
Atje te priste edhe vajza,
qe fjalen i pate dhene!

Nga drejtimi qe pate ikur,
te gjithe syte shpesh i drejtonin!
Me mendimin qe mjafte, te kishin pritur,
dhe se se shpejti do te te shikonin!

Fati;
Si nje placke pa vlere me hodhi,
ne rruget e mundimshme te mergimit!
Ku gjithmone nga pas me ndoqen,
castet e mallkuara te deshperimit!

Fati;
Padrejtesishte me detyroi,
te jetoja i vetem ne kurbet!
Te gjitha enderrat mi shkaterroi,
e jeten ma beri te shkrete!

Fati;
Me la te endesha i pashprese,
ne labirintet e jetes sime!
Ku shpeshhere u rrezikova te vdes,
por mbijetova me shume mundime!!!...

Shkruajme, mendojme kurre nuk harrojme
Degjojme, shikojme dicka te re te mesojme
Ndodhemi larg, larg shume por asnjehere nuk gurojme
qe se shpejti ne vendin tone ne te rijetojme

s'mund te harroshe
dhe ne nje ane smund te lesh
kujtimet e femijerise
gjithmone ne mendje do ti kesh
ata i ke me vete kudo qe ti shkon
kurbeti qenka gjeja me a keqe qe njeriu ne jet provon !!

E lashe vendlindjen time,
larg saj emigrova.
Zemra qe mbushur plot kujtime,
qe kurre nuk i harrova.

Rruget me kalldrem,
ambientin plot hijeshi.
Shoket qe atje kam lene,
c'do dite ne mendje me rrine.

Tani jam ne shtet te huaj,
ndaj merzitem shume!
E ndjej mungesen tuaj,
edhe kur jam ne gjume.

Me ju shoke qe u njoha.
qe kur isha ende femi.
Me ju qe une krijova,
me te miren shoqeri.

Shpesh, me kujtohen ditet,
kur sebashku qendronim.
Po ashtu edhe netet,
qe pa gjume i kalonim.

Sa vende te bukura,
me ju kam vizituar?!
Sa festa e ditelindje,
me ju i kam festuar?!

Te gjitha keto kujtime,
i ruaj me shume mall.
Ndaj nuk do t'i harroj,
sa kohe qe te jem gjalle.

Porsi zogu qe shtegton,
e s'e harron folene e vet.
Ashtu edhe zemra ime j'u kujton,
e s'do t'ju harroj perjet.

Besomeni o shoke,
se nje dite do te kthehem.
Ne krahet e shoqerise tuaj,
perseri me deshire do te prehem.

Kur mendoj diten e kthimit,
zemra sa nuk me pelcet.
Ndaj papushim i lutem Zotit,
qe kete dite, ta beje realitet.

Por edhe ne qofte se nuk kthehem,
j'u lutem o shoke, me besoni!
Pergjegjes per kete, do te jete fati,
i cili larg jush me hodhi!!!...

Vendlindja eshte atje
Shume larg nga mua
Te dashurin Atdhe e kam larg
E une ketu ne mergim po vuaj

Nuk eshte si me pare
Nuk eshte me sic e lashe
Tashme ka ndryshuar cdo gje
Rruget, pallatet, shtepite e cdo vend
Jane perparuar
E drejt Europes kane shkuar

Vendlindja ime e dashur
Sa shume me mungon
Sa here mendoj per ty
Trishtimi me mbulon

Nje dite do te kthehem perseri
E per ty do te kem te njejten dashuri
Por ce do se shume ke ndryshuar
E tashme une tek ty ndihem e huaj

Ska gje me te keqe ne kete bote
Kur ndjen se nuk perket
Ahere cdo gje behet e kote
Asgje nuk ka me vlere

Perse valle me detyrove te largohem
Ne kete kurbet te mallkuar te rritem
Perse sme dhe nje shanc te gezohem
Ta shijoj jeten ne vendlindje

SHOQERISE

E lashe vendlindjen time,
larg saj emigrova.
Zemra qe mbushur plot kujtime,
qe kurre nuk i harrova.

Rruget me kalldrem,
ambientin plot hijeshi.
Shoket qe atje kam lene,
c'do dite ne mendje me rrine.

Tani jam ne shtet te huaj,
ndaj merzitem shume!
E ndjej mungesen tuaj,
edhe kur jam ne gjume.

Me ju shoke qe u njoha.
qe kur isha ende femi.
Me ju qe une krijova,
me te miren shoqeri.

Shpesh, me kujtohen ditet,
kur sebashku qendronim.
Po ashtu edhe netet,
qe pa gjume i kalonim.

Sa vende te bukura,
me ju kam vizituar?!
Sa festa e ditelindje,
me ju i kam festuar?!

Te gjitha keto kujtime,
i ruaj me shume mall.
Ndaj nuk do t'i harroj,
sa kohe qe te jem gjalle.

Porsi zogu qe shtegton,
e s'e harron folene e vet.
Ashtu edhe zemra ime j'u kujton,
e s'do t'ju harroj perjet.

Besomeni o shoke,
se nje dite do te kthehem.
Ne krahet e shoqerise tuaj,
perseri me deshire do te prehem.

Kur mendoj diten e kthimit,
zemra sa nuk me pelcet.
Ndaj papushim i lutem Zotit,
qe kete dite, ta beje realitet.

Por edhe ne qofte se nuk kthehem,
j'u lutem o shoke, me besoni!
Pergjegjes per kete, do te jete fati,
i cili larg jush me hodhi!!!...

NE KURBET, ME SHKOI RINIA !

Tere keto vite, qe qendrova
Larg vendlindjes, i merguar
Jetes, asgje nuk i shijova
Se zemren e kisha, te plaguar.

Qenkan plage, shume te renda
Te cilat, i shkakton vetmia
Kurre, s'me kishte shkuar mendja
Se do te me kalonte keshtu, Rinia.

Rinia, pjesa me e bukur e jetes
Aq e shtrenjte, per c'do njeri
Mu vyshk si lulja, ne stinen e vjeshtes
Me kaloi vetem, e ne shume merzi.

Sa shume mua, me munduan
Vitet e erreta, te kurbetit
Rinine time, ma copetuan
Pa meshire, mua te shkretit.

Nje rini te vetme, qe pata
Si c'do kush, ne kete bote
Me kaloi, neper rruge te gjata
Ku e lava, me shume lot.

Medaljonin e kesaj jete
Ma rrembeu, i ziu mergim
Me iken, me te bukurat vite
Qe per mua, s'kane me kthim.

Zemra ime, e plagosur
Fatin tim, te erret e mallkon
Qe ne rini, ishte e brengosur
E tani, pa pushim vajton.

Mallkuar qofte,kjo vetmia
Qe rinine, mua ma treti
Mallkuar qofte edhe jeta
Neper keto rruge, kurbeti.

Ja keshtu, me shkoi rinia
Aspak, pa e shijuar
Dhe sa here, do te me kujtohet
Shume gjate, kam per te vajtuar!!!...

MIQESIA E VJETER

Ketu, ne dhe te huaj
E mora une, nje leter
Qe ma kish derguar
Nje miku im, i vjeter.

Letra, vinte nga large
Ketu, ne doren time
E brenda, mbante varge
Plot te bukura kujtime.

Me nostalgji e malle
Letren e lexova
Dhe kurbetin qe na ndane
Me shpirte, une e mallkova.

Ketu larg, ku jam
Me mungon, ajo miqesi
Mallin, qe per te e kam
Se shuaj dot, as me raki.

Miqesia jone e vjeter
Kurre, nuk mund te tretet
Se zevendeson gje tjeter
E tille perjete, do te mbtetet.

ATDHEU PO NA PRET ''


Hodhem cantat permbi krahe,
e drejt shtigjeve u nisem!
Kudo neer bote u shperndame,
e nenen Shqiperi braktisem!

Malet qe ngriheshin gjer tek rete,
me nje fryme i kapercyem!
E atdheut tone te shtrenjte,
gabimishte shpinen i'a kthyem!

Dallget e trazuara te detit,
mes per mes i came!
Nuk e mbajtem amanetin,
qe stergjysherit na e lane!

Shtigjet kur i kaptuam,
askush s'na pershendeti!
Ne toke te huaj shkuam,
edhe atje askush s'na priti!

Ketu ku dielli s'te ngroh,
e hena nuk ndricon!
Si enderr e braktisur,
jeta po na shkon!

Ndaj duhet te zgjohemi vellezer,
prej gjumit qe na largon!
Se votrat tona po na presin,
me ngrohtesine qe ketu na mungon!

Obligimet e atdhetarit,
na duhet qe t'i plotesojme.
Amanetin e te parit,
ne vend duhet qe ta cojme.

Ejani kthehemi ne vendlindje,
atje ku jeta merr kuptim.
T'i zbrazim zemrat nga keti dhimbje,
e t'i mbushim perplot me gezim.....

LARG PRINDERVE, MERGUAR !!!


I vetmuar pa asnjeri,
ne toke te huaj po jetoj!
Ashtu si i burgosuri ne qeli,
nje nga nje ditet numeroj!

Larg vendlidjes i merguar,
fatkeqesishte une jam!
Por shpirtin e perveluar,
atje tek prinderit e kam.

Ketu larg pa babe e nene,
po jetoj une si jetim!
Ketu ku nata nuk ka hene,
nuk gjen qetesi ky shpirti im!

Si foshnje e porsalindur,
qe kerkon te pije gji.
Papushim kerkon kjo zemer,
te shohe prinderit e mi.

Valle edhe sa kohe,
do te zgjase kjo fatkeqesi?!
Edhe sa kohe valle do te pres,
qe te kthehem ne shtepi?!

Perse valle o zot s'ma thua,
te verteten mua te shkretit?!
Edhe sa vite do te vuaj,
i prangosur ne qelite e kurbetit?!

Me liro pra po te lutem,
nga keto te errta qeli.
Me kthe pra sa me pare,
prane prinderve te mi.

Me kthe atje se po me presin,
me lot ne sy e padurim!
Se dua t'i shoh kur ata te qeshin,
qe ta qetesoj kete shpirtin tim.

Dua t'i shoh e t'i perqafoj,
t'iu hidhem ne krahe i permalluar.
E lotet qe ato kane ne sy,
t'iu fshij me keto dy duar.

Dua ti ndjej e ti kem prane,
sebashku me ta te jetoj.
Nenen time dhe babane,
qe pa mase po me mungojne!

Dua t'i degjoj kur te flasin,
me zerin e embel e te ngrohte.
Ta braktis kete toke te huaj,
ku ndjej gjithmone te ftohte!

Pra dua aq shume o zot,
te kthehem serish ne vendlidje.
Qe prinderit t'mos derdhin me lote,
e ne zemer t'mos kene me dhimbje.

Me kthe pra sa me pare,
ne krahet e prinderve te mi.
Se s'mundem te jetoj me gjate,
keshtu si njeriu pa njeri!

Me kthe pra po te lutem,
o zot degjoje zerin tim.
Pergjithmone dua te zhdukem,
nga kjo qeli e ashtuquajtur mergim!

Pra dua te kthehem e te jetoj,
ne gjirin e prinderve te mi.
Dua qe te vdes atje ne vendlidje,
e dheu t'me trese me lehtesi .....

VAJTON NENA, DJALIN


Me dhimbje e me malle
Ate dite, u largove
Ne nje rruge te gjate
Ti u nise, te shkoje.

Me zemer te plagosur
Te percolli, nena ty
Ishte shume e merakosur
Lotet, i shendrisnin ne sy.

Mirupafshim, o bire
Te qofte udha e mbare
Ne fytyre e mpire
Ti tha nena, keto fjale.

Ajo rruge e larget
E mbushur, plot trishtim
Qe per ty te mjerin
Nuk pati, kurre me kthim.

Detit, mes per mes
Ate nate, iu fute
Por per fat te keq
Ne thellesite e tij, u zhduke.

Ne brendesite e veta
Dallget, te perpine
Me ze te qau, nene shkreta
Kur mesoi, per tragjedine.

E tronditur, thelle ne shpirte
Fotografine tende, shikonte
Me lote qe i rridhnin, nga syte
Dallget e detit, mallkonte.

Nje shami te zeze, ne koke
Nena, tani po mbane
Vajton pa reshtur e derdh lote
Per te birin qe se ka me prane.

Zemra e nenes tretet
Ne heshtje, si nje qiri
Per djalin e saj, te vetem
Qe iku, e nuk u kthy.

As kufomen, s'ta pa me sy
Pasi trupi yt, nuk u gjete
Ndaj varri, ku prehesh ti
Eshte i madhi dete.

Dridhet zeri i nenes
Kur emrin tend, therret
Plot dhimbje, i tregon henes
Per humbjen e djalit te vete!...

E lashe vendlindjen time,
larg saj emigrova.
Zemra qe mbushur plot kujtime,
qe kurre nuk i harrova.

Rruget me kalldrem,
ambientin plot hijeshi.
Shoket qe atje kam lene,
c'do dite ne mendje me rrine.

Tani jam ne shtet te huaj,
ndaj merzitem shume!
E ndjej mungesen tuaj,
edhe kur jam ne gjume.

Me ju shoke qe u njoha.
qe kur isha ende femi.
Me ju qe une krijova,
me te miren shoqeri.

Shpesh, me kujtohen ditet,
kur sebashku qendronim.
Po ashtu edhe netet,
qe pa gjume i kalonim.

Sa vende te bukura,
me ju kam vizituar?!
Sa festa e ditelindje,
me ju i kam festuar?!

Te gjitha keto kujtime,
i ruaj me shume mall.
Ndaj nuk do t'i harroj,
sa kohe qe te jem gjalle.

Porsi zogu qe shtegton,
e s'e harron folene e vet.
Ashtu edhe zemra ime j'u kujton,
e s'do t'ju harroj perjet.

Besomeni o shoke,
se nje dite do te kthehem.
Ne krahet e shoqerise tuaj,
perseri me deshire do te prehem.

Kur mendoj diten e kthimit,
zemra sa nuk me pelcet.
Ndaj papushim i lutem Zotit,
qe kete dite, ta beje realitet.

Por edhe ne qofte se nuk kthehem,
j'u lutem o shoke, me besoni!
Pergjegjes per kete, do te jete fati,
i cili larg jush me hodhi

Miqesia e vjeter...

Ketu, ne dhe te huaj
E mora une, nje leter
Qe ma kish derguar
Nje miku im, i vjeter.

Letra, vinte nga large
Ketu, ne doren time
E brenda, mbante varge
Plot te bukura kujtime.

Me nostalgji e malle
Letren e lexova
Dhe kurbetin qe na ndane
Me shpirte, une e mallkova.

Ketu larg, ku jam
Me mungon, ajo miqesi
Mallin, qe per te e kam
Se shuaj dot, as me raki.

Miqesia jone e vjeter
Kurre, nuk mund te tretet
Se zevendeson gje tjeter
E tille perjete, do te

Atdheu po na pret...


Hodhem cantat permbi krahe,
e drejt shtigjeve u nisem!
Kudo neer bote u shperndame,
e nenen Shqiperi braktisem!

Malet qe ngriheshin gjer tek rete,
me nje fryme i kapercyem!
E atdheut tone te shtrenjte,
gabimishte shpinen i'a kthyem!

Dallget e trazuara te detit,
mes per mes i came!
Nuk e mbajtem amanetin,
qe stergjysherit na e lane!

Shtigjet kur i kaptuam,
askush s'na pershendeti!
Ne toke te huaj shkuam,
edhe atje askush s'na priti!

Ketu ku dielli s'te ngroh,
e hena nuk ndricon!
Si enderr e braktisur,
jeta po na shkon!

Ndaj duhet te zgjohemi vellezer,
prej gjumit qe na largon!
Se votrat tona po na presin,
me ngrohtesine qe ketu na mungon!

Obligimet e atdhetarit,
na duhet qe t'i plotesojme.
Amanetin e te parit,
ne vend duhet qe ta cojme.

Ejani kthehemi ne vendlindje,
atje ku jeta merr kuptim.
T'i zbrazim zemrat nga keti dhimbje,
e t'i mbushim perplot me gezim.....